Boek : Sebastiaan Chabot – De slaap die geen uren kent
Vandaag heb ik het boek “De slaap die geen uren kent” uitgelezen. Dit boek is geschreven door Sebastiaan Chabot.
Vier generaties binnen één familie verlangen ieder op hun eigen manier iets gedenkwaardigs te doen, uit angst niet te worden herinnerd.
Kurt Kuschfeld, eenenvijftig jaar en wandelstokgelukkig, besluit dat zijn leven erop zit. Als straatlichtbewaarder werkte hij de laatste jaren ’s nachts, ongezien. In wat de laatste uren van zijn bestaan lijken, vraagt hij zich af welke levens hij heeft laten liggen. Drie generaties later. Victor en Benjamin Kuschfeld groeien op in Den Haag, aan zee. In de hal van het huis hangt het portret van hun overgrootvader. Vooral Victor is bang voor het gezicht in het masker van verf, en als zijn schoolvrienden komen spelen besluit hij het in de tuin te verbranden. Ze hebben echter geen idee wat ze daarmee in gang zetten; de familiegeschiedenis blijkt losse heupen te hebben.
Boek : Sebastiaan Chabot – De slaap die geen uren kent
Als je zo de beschrijving hierboven leest, denk je dat het wel een leuk boek gaat zijn met een verhaallijn die ook echt te volgen is, maar niets is minder waar.
Ik weet niet of Sebastiaan Chabot het express gedaan heeft of niet, maar de verschillende verhaallijnen in het boek zorgen er voor dat het verhaal niet duidelijker wordt, in tegenstelling … Het verhaal wordt alleen maar vager en na het uitlezen van het boek weet ik dan ook niet precies wat ik nu gelezen heb. Zeer verwarrend.
